Kiedy tak strasznie bylam scisniona tymi cierpieniami, weszlam do kaplicy i powiedzialam z glebi duszy te slowa: Czyn ze mna, o Jezu, co Ci sie podoba. Ja Ciebie wszedzie uwielbiac bede. I niech sie stanie wszystka wola Twoja we mnie, o Panie i Boze moj, a ja wyslawiac bede nieskonczone milosierdzie Twoje. Przez ten akt poddania ustapily te straszne udreki. Wtem ujrzalam Jezusa, ktory mi rzek[l]: Ja zawsze jestem w sercu twoim. Niepojeta radosc przeniknela dusze moja i [napelnila] wielka miloscia Boza, ktora zapalilo sie biedne serce moje. Widze, ze Bog nigdy nie dopusci ponad to, co mozemy zniesc. O, nie lekam sie niczego, jezeli zsyla na dusze udreczenia wielkie, to jeszcze wieksza wspiera laska, chociaz jej wcale nie spostrzegamy. Jeden akt ufnosci w takich chwilach oddaje Bogu wiecej chwaly niz wiele godzin przepedzonych na pociechach w modlitwie. [Dz. 78]
